"Amy leży pogrążona w śpiączce. Jej starsza siostra, Moira, przychodzi do niej wieczorami i siada przy łóżku w szpitalnym pokoju o zielonych ścianach. Wyznaje swe winy. Przyznaje się do dziecięcego egoizmu, którym głęboko zraniła całą rodzinę, do okrucieństwa jakiego doświadczyła w szkole z internatem, do złych emocji, które nosi w sobie. Wie, że była niedobrą córką i niewierną żoną. Lecz dopiero przy łóżku nieprzytomnej Amy uświadamia sobie to, co najważniejsze: była okrutną siostrą i właśnie jej okrucieństwo przywiodło tutaj je obie." Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, Warszawa 2009Naprawdę trudno uwierzyć, że jest to dopiero druga książka w dorobku literackim Susan Fletcher.Napisana jest profesjonalnie, tak jakby autorka miała za sobą kilkanaście tomów praktyki. Czytałam Eve Green, pierwszą powieść Fletcher, która otrzymała prestiżową nagrodę Whitbread First Novel Award i stwierdzam, że w Ostrygojadach autorka poczyniła duże postępy w dziedzinie języka. Ciekawe jakie nagrody przypadną jej tym razem.Jak już wspomniałam język jest bardzo obrazowy, autorka maluje przed oczami naszej duszy obrazy składające się w całość fabuły.Ostrygojady opowiadają o dziewczynie, która już od urodzenia uznawana była za "dziwną", miała kompleksy na punkcie swojego wyglądu, w szkole traktowana była jak odludek, izolowała się od koleżanek i od rodziny. Moira, bo tak ma na imię główna bohaterka nie jest szcześliwa, bo nie dopuszcza tego szczęścia do siebie, nie wierzy w nie, gdy staje na jej drodze. Zamyka się w skorupie swojej niskiej samooceny.Ostrygojady to po części również powieść pensjonarska, opis życia nastolatki w szkole z internatem.Bardzo przyjemna lektura. Polecam
"Historia dorastania i dziewczęcej przyjaźni - przyjaźni "na śmierć i życie", choć niełatwej, pełnej konfliktów i rywalizacji. Opowieść o kobietach z poplątanymi życiorysami i bliznami, jakie zostawiło życie. Prawdziwa, ale i bolesna. Poruszająca.
Karolina - córka ubeka, dziennikarka. Beata - wnuczka bogatych dziadków, żona biznesmena. Gośka - córka badylarza, dziś szczęśliwa żona i matka. Znają się od czwartej klasy podstawówki, razem dorastały. Przeszłość je naznaczyła i wciąż rzuca cień na ich dorosłe życie. Kiedy ich dawny sekret może wyjść na jaw, wracają wspomnienia... Łączy je przyjaźń. A może tylko tajemnica z przeszłości i poczucie winy?" Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2009Tę książkę w przeciwieństwie do poprzedniej pochłonęłam momentalnie.Fakt, że język jest prosty, zrozumiały i nie trzeba się nad tymi zdaniami zbyt długo zastanawiać. Mimo to uważam tę książkę za abrdzo wartościową.Czytanie jej to sama przyjemność, bo w licznych wspomnieniach i retrospekcjach autorka przenosi nas z 2008 roku do lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku.Rewelacyjnie odmalowuje ona realia PRL-u, a więc czasy, o których uwielbiam czytać, o których chcę wiedzieć jak najwięcej, bo wiem, że był to bardzo specyficzny okres w dziejach Polski, bo ja przyszłam wtedy na świat, ale gdy zyskałam pełną świadomość, to czasy te już się skończyły.Bohaterki Czerwonego roweru przeżyły w PRL swoją młodość, koniec podstawówki, liceum.Jest to historia czterech dziewcząt, które przyjaźnią się mimo dużych różnic charakteru, które przeżywają okres dojrzewania i wszystkie związane z nim perypetie, które poznają miłość (każda z nich zupełnie inaczej). Zachęcam wszystkich do lektury i uprzedzam, że jest szalenie wciągająca. To jak dotąd moja najlepsza pozycja z listy wyzwaniowych lektur do kolorowego czytania.
"Kobieta w Berlinie" to jeden z najbardziej zadziwiających powojennych pamiętników.
Zapiski anonimowej trzydziestoletniej Niemki, która zaczyna swój dziennik 20 kwietnia 1945 roku, w dniu ostatnich urodzin Hitlera, a kończy 22 czerwca 1945 roku, są przerażającym świadectwem tego, co działo się po wkroczeniu Rosjan do Berlina. Autorka relacjonuje swoje codzienne życie wśród ruin, przy braku wody i prądu, opisuje dni głodu i wszechogarniającego strachu. Strachu przed zemstą zwycięzców i masowymi gwałtami na kobietach, dokonywanymi przez żołnierzy radzieckich. O gehennie, przez którą przeszła, mówi śmiało, bez użalania się nad sobą, bez cienia nienawiści. Usiłuje odnaleźć sprawiedliwość w środku nieludzkich zdarzeń. "Żadna z ofiar nie może nosić swoich cierpień niczym cierniowej korony. Ja w każdym razie mam uczucie, że to, co mnie spotkało, wyrównało w pewien sposób rachunek".
[Świat Książki, 2004] Poświęciłam aż 13 dni na tę zaledwie 200-stronnicową lekturę. Jakoś mozolnie mi to szło. Nie "połykałam" słów. Może tak się właśnie czyta dokument, powoli, ze świadomością, ze to nie fabuła, lecz fakty. Jest to bardzo ciekawa, prawdziwa do bólu książka. Można by rzec, że ten dziennik to sztuka survivalu kobiet po wojnie. Jest o kobietach, które postawione są w zupełnie obcej sytuacji. Są napastowane przez żołnierzy wroga, głodują. Niektóre kobiety za wszelką cenę bronią swej godności. Ukrywają się gdzieś póki mogą i umierają, gdy braknei im jedzenia, lub w obliczu zagrożenia skaczą z okna, byle się nie poddać.Inne zachowują się jak zawodowe postytutki i robią interes na Rosjanach.Jednak większość Niemek, aby przeżyć, pozbywa się moralności, spiskuje, planuje i szuka wysoko postawionych "komendantów" Rosyjskich, jako opiekunów, aby dostac ochłapy jedzenia i chronić się przed masowymi gwałtami.Tak postępują obliczu śmierci kobiety zdane same na siebie. Nie ma koło nich ich mężczyzn. Zostawili je na pastwę losu. Z resztą kto wie, co ci mężczyźni robili na froncie. Niektórzy Rosjanie gwałcą przecież w zemście za siostrę, za matkę...Tak właśnie wygląda wojna i jej następstwa...Cytaty:- "Człowiek się nie daje. Podnosi się wciąż na nowo, coraz wyżej, i stoi mocniej na ziemi."
- "Jedna spośród trzech czarnych dam wstaje i pyta, dystyngowanie ściągajac usta: No to jak ten człowiek zdechł? Tak się teraz mówi. Nasz język schodzi na psy. Słowo gówno lekko przechodzi nam przez usta. Wymawia się je z zadowoleniem, jak gdyby się chciałow ten sposób wyrzucić z siebie nieczystści. Idziemy naprzeciw grożącemu poniżeniu, także językowemu."
- "Wciąż zauważam w tych dniach, że moje uczucie, uczucie wszystkich kobiet wobec mężczyzn zmienia się. Jest nam przykro z ich powodu, wydają się biedni i bezsilni. Słaba płeć. Coś w rodzaju kolektywnego zawodu rodzi się w kobietach. Nazistowski świat, opanowany przez mężczyzn, gloryfikujący silnego mężczyzn, chwieje si- a wraz z nim mit mężczyzny. W dawnych wojnach mężczyźni mogli się chełpić, że tylko oni maja przywilej śmierci i bycia zabijanym z ojczyznę. Dziś kobiety też mają w tym swój udział. To nas przeraża, sprawia, że stajemy się świadome własnej wartości. U schyłku wojny następuje, oprócz wielu innych klęsk świata, także klęska mężczyzn jako płci."
- "Czasami wydaje mi się, że teraz potrafiłabym znieść wszystko, co tylko mogłoby mi się jeszcze przytrafić, jeśli nadeszłoby z zewnątrz, a nie z głębi mojego serca. Czuję się taka pusta i wypalona, nie wiem, co musiałoby się wydarzyć, aby mnie poruszyć i mną wstrząsnąć. Jeśli trzeba, można dalej żyć nawet na lodowych pustyniach. "
"Co myślicie o kobiecie, która nie chce mieć dzieci?
Czy w małżeństwie mają sens niezrywalne umowy?
Co wybrać: dzieci czy karierę?
Przed ślubem Claudia zawarła z Benem układ: nie będą mieć dzieci. Zamiast wstawać
w nocy, zmieniać brudne pieluchy i dzwonić z pracy do opiekunki, mieli robić karierę, podróżować i korzystać z uroków życia. Wszystkim krewnym, przyjaciołom i znajomym mówili, że nie są bezdzietni (childless), lecz "wolni od dzieci" (childfree). Byli bardzo stanowczy i jednomyślni.
Do czasu...
Gdy w domu ich przyjaciół pojawia się niemowlę, w Benie coś pęka. Ojcostwo zaczyna go niezwykle pociągać. Jak w tej sytuacji zachowa się Claudia?
Czy ich małżeństwo wytrzyma próbę?
Dziecioodporna to książka pełna humoru, ale i prowokująca do myślenia. Uświadamia nam, że życie pisze własne scenariusze, często zupełnie inne od naszych. Czy warto za wszelką cenę upierać się przy swoich racjach?"Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2007Ten tytuł jest dość nie na miejscu w moim przypadku, bo właśnie niedawno dowiedziałam się(z testu, jeszcze nie od lekarza), że po raz drugi zostanę Mamą :)))No ale książkę wypożyczyłam już dużo wcześniej...Książka pisana w typowym, rozpoznawalnym stylu Giffin. Zmieniają się imiona bohaterów, ale mieszają mi się oni w głowie, bo mówią takim samym językiem, myślą w podobny sposób. Historia zawsze kończy się dobrze, ale trzeba na to czekać do ostatniej strony. Zawsze jest też epilog.Nie jest to dla tej autorki w żaden sposób odkrywcza powieść.Nie będę się dużo rozpisywać, zarys fabuły jest w nocie wydawcy.Dodam tylko, że jest wzmianka o dalszych losach Ethana i Darcy z "Czegoś niebieskiego".Podsumowując twórczość Emily Giffin, te cztery książki, które ukazały się w Polsce, dały mi pożądany relaks podczas wakacji i cieszę się, że dokopałam się do nich w bibliotece :)
Witam, przystepuję do nowego projektu (nie wyzwania) czytelniczego.Zasady są prostę, czytam noblistów, których chcę i kiedy chcę.Następnie umieszczam ich sobie w zakąłdce tego projektu.Proste piękne i przyjemne.Zachęciła mnie do tego orgaznizatorka AnnaPrzyłączam się do tego projektu z wielką radością, bo uświadomiłam sobie, jak mała jest moja znajomość noblistów. Warto to zmienić. Nie będę się spieszyć z wyborem lektur. Narazie pochłaniają mnie 3 wyzwania, a ten projekt będe sobie traktować tak niezobowiązująco, powoli...1901 Sully Prudhomme, Francja1902, Theodor Mommsen, Niemcy1903 Bjornstherne Bjornson, Norwegia1904 Frédéric Mistral, FrancjaJosé Echegaray, Hiszpania1905 Henryk Sienkiewicz, Polska (Krzyżacy, W pustyni i w puszczy, Szkice węglem, nowele)1906 Giosuè Carducci, Włochy1907 Rudyard Kipling, Wlk. Brytania1908 Rudolf Eucken, Niemcy1909 Selma Lagerlöf, Szwecja1910 Paul Heyse, Niemcy 1911 Maurice Maeterlinck, Belgia (Ślepcy)1912 Gerhart Hauptmann, Niemcy1913 Rabindranath Tagore, Indie1914 ------1915 Romain Rolland, Francja1916 Verber von Heidenstam, Szwecja1917 Karl Gjellerup, DaniaHenrik Pontoppidan, Dania1918 ------1919 Carl Spitteler, Szwajcaria1920 Knut Hamsun, Norwegia 1921 Anatole France, Francja1922 Jacinto Benavente, Hiszpania1923 William Butler Yeats, Irlandia1924 Władysław Reymont, Polska (Chłopi)1925 George Bernard Shaw, Irlandia1926 Grazia Deledda, Włochy1927 Henri Bergson, Francja1928 Sigrid Undset, Norwegia1929 Thomas Mann, Niemcy1930 Sinclair Lewis, USA 1931 Erik Axel Karlfeldt, Szwecja1932 John Galsworthy, Wlk. Brytania1933 Iwan Bunin, ZSRR (Wieś, Suchodoły)1934 Luigi Pirandello, Włochy1935 -----1936 Eugene O'Neill, USA1937 Roger Marin du Gard, Francja1938 Pearl S. Buck, USA1939 Frans Eemil Sillanpää, Finlandia1940 ----- 1941 -----1942 -----1943 -----1944 Johannes Vilhem Jensen, Dania1945 Gabriela Mistral, Chile1946 Hermann Hesse, Szwajcaria1947 André Gide, Francja1948 Thomas Stearns Eliot, Wlk. Brytania (Ziemia jałowa)1949 William Faulkner, USA1950 Bertrand Russel, Wlk. Brytania1951 Pär Lagerkvist, Szwecja1952 Francois Mauriac, Francja1953 Winston Churchill, Wlk. Brytania1954 Ernest Hemingway, USA (Stary człowiek i morze, Słońce też wschodzi)1955 Halldór Laxness, Islandia1956 Juan Ramón Jiménez, Hiszpania1957 Albert Camus, Francja (Dżuma)1958 Boris Pasternak, Rosja1959 Salvatore Quasimodo, Włochy1960 Saint-John Perse, Francja 1961 Ivo Andrić, Jugosławia1962 John Steinbeck, USA1963 Giorgos Seferis, Grecja1964 Jean-Paul Sartre, Francja1965 Michaił Szołochow, ZSRR1966 Samuel Josef Agnon, IzraelNelly Sachs, Szwecja1967 Miguel Ángel Asturias, Gwatemala1968 Yasunari Kawabata, Japonia1969 Samuel Beckett, Irlandia1970 Aleksander Sołżenicyn, ZSRR 1971 Pablo Neruda, Chile1972 Heinrich Böll, Niemcy1973 Patrick White, Australia1974 Eyvin Johnson, SzwecjaHarry Martinson, Szwecja1975 Eugenio Montale, Włochy1976 Saul Bellow, USA1977 Vicente Aleixandre, Hiszpania1978 Isaak Bashevis Singer Polska/USA1979 Odysseas Elytis, Grecja1980 Czesław Miłosz, Polska (Dolina Issy, poezje, eseje) 1981 Elias Canetti, Wlk. Brytania1982 Gabriel Garcá Márquez, Kolumbia1983 William Golding, Wlk. Brytania1984 Jaroslav Seifert, Czechosłowacja1985 Claude Simon, Francja1986 Wole Soyinka, Nigeria1987 Joseph Brodsky, USA1988 Nagib Mahfuz, Egipt1989 Camilo José Cela, Hiszpania1990 Octavio Paz, Meksyk 1991 Nadine Gordimer, RPA1992 Derek Walcott, St. Lucia1993 Toni Morrison, USA1994 Kenzaburo Oe, Japonia1995 Seamus Heaney, Irlandia1996 Wisława Szymborska, Polska (wiersze)1997 Dario Fo, Włochy1998 José Saramago, Portugalia1999 Günter Grass, Niemcy2000 Gao Xingjian, Francja 2001 V.S. Naipaul, Trynidad i Tobago2002 Imre Kertész, Węgry2003 J.M. Coetzee, RPA2004 Elfriede Jelinek, Austria2005 Harold Pinter, Wlk. Brytania2006 Orhan Pamuk, Turcja2007 Doris Lessing, Wlk. Brytania2008 Jean-Marie G. le Clézio, Francja
